از این مردم فراموش‌کار، دیگر انتظاری نمی‌رود. گویا که به حاکمان‌مان شبیه‌تر شده‌ایم تا پدران‌مان. آنچه که حکم می‌کنند نه به تدبیر است، به اسطورگی است. ای کاش که اسطوره‌هامان نیز اسطوره بودند … همیشه منتظر بوده‌اند دیگر کس را که تا به حال نبوده و مثل هیچ‌کس نیست؛ بی آن که به یاد آورند که خود، مردم‌اند. گویا که از صنف مردم بودن، تبری می‌جویند … پس وای بر ما که پیش از آن که به مردم بودن‌مان اعتماد کنیم، می‌ستاییم اسطوره‌نماها را و نه از این حیث که اسطوره‌اند، از آن رو که فرض می‌دانیم مثل آنانی، تا به حال نبوده‌اند و ندیده‌ایم. مردم بودن‌مان کجاست؟ …

تمام تلاشم را ـ به حد وسع ـ نمودم که به سهم خویش، رقم بزنم فردای ناچارم را. سراپای وجودم را هراس فراگرفته و از نگاه مردم می‌ترسم. فردا نزدیک است که کاردستی هشت ساله‌مان را، هر چند ناموزون، هر چند پرنقص، اما دوست داشتنی، به دست کودکانی بسپاریم که در کمال صداقت، به طرفه العینی به تلی از غبار و خاک بدل می‌سازندش و با شهامتی دریده، از آنچه که کرده‌اند فریاد شادمانی سرمی‌دهند …

“حالا ببینیم که این یکی چه می‌کند …”

اینانند مردم ما که از راه آزمون و خطا باز نمی‌ایستند و در تسلسل آشوب دلیل راه می‌کنند صداقت را، سادگی را و نمی‌بینند که کافی نیست و باید پند از تجربه آموخت … آموخته‌ایم که نمی‌آموزند … و در حیرتم که هنوز هستند از همین مردمان که حضور خویش را در باور اشتباه رأی ندادن، مثله می‌کنند. انگار نمی‌دانند که اگر فردای تباه‌مان تباه‌تر شود، نابخشوده‌ترین خواهند بود …

فردا می‌آید و در حسرت شناسنامه‌ها می‌سوزم و شما نیز، نیک خواهید دانست که چه زیبا بود آن کاردستی ما که بر سر شوری حریص، چه آسان باختیمش به کودکانی نوآموز و شما نیز در حسرت آن خواهید سوخت …