عصر جمعه بر شکوهِ خمودِ این شهر بی‌جان می‌ایستد سیگاری بر لب دستی می‌کشد به ابر تا مبادا ببارد بر دل بی‌قرار من نیز تا مبادا امیدی پر داده باشد به...

نور بیمار تکیده از هوسِ ابر دور از عاشقانه‌های برف کفن می‌پوساند بر حزنِ پاییزیِ دیوارها سایه آلودِ هزار خاطره‌ی دور

حکایتِ سیرا، خیر و برکتش زیاد بود و هست. ‌کم‌ترین‌ش این که در آشوبِ روزمرگی‌ها، کتاب‌ها و شعرهایی که باید پیش از این بیش‌تر می‌خواندم را خواندم؛ هم بیش‌تر و هم دقیق‌تر؛ یکی از آن‌ها همین گلستان سعدی. مناسب احوال این روزگار، این چند خط را نیابتا هدیه‌ی دوستان می‌کنم:...

آسمانِ تلخ مبهوت کرانه می‌پوشد از دمِ مسلولش، شکسته از شکوهِ عبوسِ شهر؛ آفتابِ کج‌تاب، بی‌رمق؛ دردها، مقسوم؛ منِ بی‌رؤیا سرشار از طنینِ گمِ پرواز بی‌ابر و بی‌باران نیستی‌هایم را مرور می‌کنم مذاقِ تمامِ سیب‌های ممنوعم را بر شوره‌زارِ تنی...

رهِ میخانه و مسجد کدام است که هر دو بر منِ مسکین حرام است نه در مسجد گذارندم که رند ست نه در میخانه کین خمار خام است عطار پ.ن. پس از سال‌ها دوباره از همان سفرهای شیدایی این‌جا هم مسجد جامع شاهرود است؛ ۵:۳۰...

  ته دل‌مان همین جوری هم جفتک‌های کودکانه می‌اندازد؛ چه رسد به این که بنشیند و کودکی‌هایش را مرور کند. این‌ها بخشی از ترانه‌های کودکی ما هستند 🙂 با صدای خانم هنگامه یاشار این‌ها را که می‌شنوم آن تازگی بچگی‌هایم می‌آید و نواَم می‌کند. از من می‌ریزاند انگار هر...