«از بین رفتنِ ناامیدی، خیلی وقت‌ها منجر می‌شود به قدم گذاشتن در راه‌های جنون آمیز.» و به نظرم از بین رفتن امید نیز همین است. از کتاب «گیرنده شناخته نشد» نویسنده «کاترین کرسمن تیلور» ترجمه «بهمن دارالشفایی» نشر...

درست است که خیر سرمان، سن و سالی از ما گذشته؛ ولی خوب دیگر! یک جاهایی، یک کارهایی را آدم باید بگذارد کنار برای بچگی‌های درون‌ش که به تجربه، قاعده نمی‌پذیرد و سن و سال برنمی‌دارد. همین سرخوشی‌های کوچک زندگی، دل‌مان را خوش می‌دارد و این زمزمه را آهسته نجوا می‌کند که...

بهشت من... جکوزی‌هایش مالامال از باقلاقاتوق با مرغانه و جوی‌هایش نیز حوری‌هایش برنج شفته طوری ماست پرچرب طوری مادرم نشسته زیر آرامش درختی سالاد شیرازی ده و هرزگی‌های پسرش را لبخند می‌فرستد خدایا مرا بباقلاقاتوقان پ.ن. این‌ها را ماه‌ها پیش نوشته بودم و گذاشته بودم روی...

لحظه‌های زندگی، گاهی هدیه‌ای به آدم می‌دهند از جایی که به فکرش هم نمی‌رسد. لحظه‌های هر چند کوتاه ولی آن‌چنان شیرین که طعمش تا عمری هست به کام می‌ماند. اصلا مگر چه قدر عمر می‌کنیم که این لحظه‌ها را نبینیم و غنیمت ندانیم. از همین جنس است تمام دوستی‌ها و با هم بودن‌ها و...

بیش از سیزده سال پیش بود. خوب به یاد دارم که همزمان بود با دو ماهِ آموزشی سربازی. از سرِ شیدایی، غزلیات حافظ را تایپ کردم. بهانه‌ی ظاهر، این بود که هم اشعار حضرت‌شان را مرور کرده باشم و هم تایپم به‌تر شود؛ ولی فی الواقع تنها دلیل‌ش این بود که «دلم خواست». همین! حالا...

لحظه‌ای هست در هر به آغوش پیچیدنی که سرت را وامی‌نهی روی موهایش، گونه‌ات را روی شانه‌اش، صورتت را روی سینه‌اش؛ چشم می‌بندی و بعد نخودکی و ریز، سرت را تکان می‌دهی، کج و راست می‌کنی تا آن به‌ترین خلوت لنگرگاهش را بیابی و یک جایی حوالی آن آغوش، پهلو بگیری. آن به‌ترین...