دور همی بچه‌های مدرسه

۲۶ خرداد ۱۳۹۱ | خاطرات, دوستان, شادمانه | ۱ comment

(برای دیدن عکس‌های بیشتر، روی عکس بالا کلیک کنید)

عیب و نقص نسبی است؛ از همین، از هر نگاهی هم که ببینی، برنامه‌ای بی‌عیب و نقص نمی‌ماند. از بابت همه‌ی کمی‌ها و کاستی‌ها عذر می‌خواهم 🙂

و از همه‌ی عزیزانی که قدم رنجه کردند و تشریف آوردند، نیاوردند، امکان آوردن‌شان نبود، خواب ماندند، فیوز ماشین‌شان در جاده سوخته بود، پتک روی پای کارگرشان کوبانده شده بود، اصلا یادشان رفته بود، دودر فرموده بودند هم صمیمانه تشکر می‌کنم 🙂

از تأمین‌کننده‌ی مکان نیز تشکر می‌کنم 🙂

از حلیم‌خرنده‌ی عزیز تشکر ویژه می‌نمایم 🙂

کلا از همه تشکر می‌کنم تا این‌طور نباشد که از یک عده تشکر کرده باشم و از یک عده تشکر نکرده باشم 🙂

به هر ترتیب جای همه‌ی دوستان خالی 🙂

إن شاء الله، دور هم بودن‌های بعدی 🙂

از راست به چپ: فرزان نیک‌پور، محمدحسین نیک‌پور، ارادت‌مند رفقا، محسن شریفی، سعید هراتی، عمار کلانکی (۷۷یی)، حمیدرضا گل‌نبی، علی پزشک، علی‌رضا بهادری، خدایار جیرودی، فرزاد فتاحی (معلم ریاضی جدید)، افشین ابراهیمی، علی‌رضا آل داود، رضا منصور، پیمان پورافشاری، رضا امیر (۷۱یی)، مجید انصاری، مهدی اسدی (۷۳یی)، احسان وحیدی فرد، احسان ارحامی، سهیل خرازی (در عکس نیست)

فعلا یک فهرست اولیه از ایمیل و موبایل عزیزانی که در این برنامه یا برنامه‌ی پیشین حضور داشته‌اند یا هماهنگ شده بود که حضور داشته باشند ولی نداشتند را این‌جا گذاشته‌ام. به امید خدا فایل کامل‌تری ایجاد خواهم کرد و به اشتراک خواهم گذارد.

و گر تو زهر دهی، به که دیگری تریاک…

۵ خرداد ۱۳۹۱ | خاطرات, زنبور عسل, شادمانه | ۴ comments

دی‌روز، رفته بودیم سه کندویی که قول‌اش را گرفته بودیم، بیاوریم که بالاخره نیش خوردیم 🙂 الحمد لله که نیش خوردیم. ترس‌مان ریخت. این قدر این سید علی خان حسینی روضه خوانده بود که اگر نیش بخورید اِل و بِل که نیش‌نخورده، کابوس می‌دیدیم که به یک چسِ نیش، ورقلمبیده بودیم و کارمان نزدیک بود به گورستان بیافند. چشم بدخواهان کور که نیافتاد 🙂

گرم صحبت بودیم با کندودار ـ شیرافکن نامی بود ـ و ییهو شبیه به این که سوزن زده باشند، مچ دست چپ‌مان سوزید. سوزش‌اش آن‌قدری نبود که ناغافل جفتک بیاندازیم و عر بزنیم. دیدیم زنبور بی‌چاره، ماتحت پاره، تقلا می‌کند که خودش را از مخلفات نیش برهاند؛ که نرهاند و برادر شیرافکن گرفتش و افکندش آن ور. ما هم با ناخن نیش را درآوردیم. از خون‌سردی خودمان خوش‌مان آمد 🙂 اما بعدش جای‌اش بادکرد و سوزش‌اش بیش‌تر شد ولی نه آن‌قدر که علی گفته بود و دیده بودیم. قابل تحمل بود کلا. برای اولین تجربه خوب بود. حداقل‌اش فهمیدیم که حساسیت نداریم. خدا را چه دیدید، شاید زنبور درمانی هم کردیم و اصلا خودمان به زور به خودمان نیش زنبور زدیم.

هماهنگ کرده بودیم که این سه کندو را نیمه شب ببریم بلاد جیرود که حسب فرمایش شیرافکن خان، برنامه موکول شد به یک، یک و نیم ماه بعد که شب‌های آن‌جا گرم‌تر باشد. علی الحساب آن‌ها را هم مهمان پشت بام موسسه کردیم. امروز هم ـ ظهری ـ رفتیم و کمی خوراک رساندیم‌شان که جابجایی اذیت‌شان نکند.

خدا آخر عاقبت‌مان را به خیر کند که با این بی‌پولی، شلنگ تخته زدن‌مان گرفته. به فرض هم که کوششی بی‌هوده باشد، از این روزمرگی کوفتی که به‌تر است 🙂

نیش‌زنون

۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۱ | خاطرات, دوستان, زنبور عسل, شادمانه | ۵ comments

مدت‌ها بود می‌خواستیم خِرِ این رفیق زنبوردارمان را بگیریم، ما را ببرد پشتِ بامِ موسسه و کندوهایش را نشان‌مان دهد تا کمی عکس بگیریم و با زنبورها از نزدیک خش و بش کنیم؛ امروز دست داد این فرصت بالاخره 🙂

کاری که باید انجام می‌شد این بود که به تک تک کندوها سر می‌زدیم و دانه دانه شانه‌ها را درمی‌آوردیم و وارسی می‌کردیم که ببینیم اوضاع و احوال چه‌طوری‌هاست. از حیث وضعیت کلی کندو و زاد و ولد و نهایتا وضعیت خانم ملکه. یعنی این که آیا هر کندو ملکه دارد یا نه و اگر دارد باید سلول سایر ملکه‌ها را پیدا می‌کردیم و آن‌ها را بیرون می‌کشیدیم که به قاعده دو تاشان به یک سرای نگنجند به هم.

اصل داستان امروز اما چیز دیگری بود 🙂

کلا کمی کرم‌مان گرفته بود هویجوری یک کاری کنیم یکی از حضرات زنبور نیش‌مان بزند، محض خنده. شنیده بودیم خاصیت دارد. بماند که هر چه التماسش نمودیم که بزن! نزد نامرد! روی دست‌مان نشاندیمش و هی کرم ریختیم که عصبانی‌اش کنیم، نشد که نشد؛ فوت‌اش کردیم، زدیم توی سرش، فشارش دادیم، نیش‌گون‌اش گرفتیم، فحش‌چپان‌اش کردیم، انگار نه انگار؛ ما را به پرزِ لنگِ چپ‌اش هم حساب نکرد.

زنبور که نیش‌مان نزد، عوض‌اش یک چیز خوب دیگری نصیب‌مان شد. فرآیند تولد یک زنبور ملکه 🙂

عکس‌هایی از آن را در لینک زیر می‌توانید ببینید.

خلاصه همین 🙂

به غایت بی‌ربط

۲ اردیبهشت ۱۳۹۱ | روزنوشت | ۱ comment

این‌قدر خسته هستم که نتوانم برای یک لحظه هم که شده مرور کنم بخشی از زندگی همین گه‌گیجه گرفتن‌ها و قاط‌زدن‌هایی است که اگر چه متعارف نیستند ـ قرار نبوده که باشند ـ ولی به همان مقداری که به پر و پای آدم می‌پیچند، هر چند اندک و بی‌گاه، تاب و توان زیستن را، آرامش یافتن را برای روزها، ماه‌ها شاید هم سال‌ها، سلب می‌کنند. به هر دلیل، فهمِ آن هم از عقل ناقص‌مان ساقط است که بالاخره هر چه که بوده باید گذاشت‌اش، رهایش کرد، درس‌اش را آموخت و پی آرامش رفت، پی شادی، پی آن قسمت جاری در لحظه‌های اکنونِ زندگی. نه آن که مرتب، وقت و بی‌وقت هجوم چندش‌آورش را گرفت و به افیون‌اش، هر آن چه ساخته‌ایم و پرداخته‌ایم به گه کشید. عادت‌مان شده و زبان‌ام لال، روزی اگر جانب چس‌ناله فروگزارده شود، آن روز، روز نمی‌شود و شب، به سحر نمی‌رسد…

اصلا تقصیر جمیع ادبا و فضلا و حکما است که بخش عمده‌ای از زندگی‌شان به همین مهم وقف شد. گویا راه ارشاد آدمیان و نکته‌سنجی در امور دنیا، تصویر مردمان نیک و مدینه‌ی فاضله، نه از گذر آفرینش شادی و تعریف نیکی به خود نیکی که از قبل نشان دادن وجوه چسی و گهی زندگی و ذات آدمی است. پس چنین شد که مردم برای آن که راه نیکی بسپرند به ناچار باید تنی هم به این دریاچه‌ی مالامال از گهی بزنند که حضرات برای ساختن‌اش قرن‌ها خون دل خورده‌اند. نمی‌شود که تالاپی خوب بود! پس این دریاچه و آن همه خون دل و مکتب و فلان و فلان چه می‌شود؟! این چنین است که خط کش خوبی، نقطه‌ی صفرش می‌شود سطح گه. تازه اگر دوستان غوطه‌ور، موج ندهند. حالا مردمی که گرگ بالان دیده‌اند، سرد و گرم زندگی کشیده‌اند و به یکی از تعابیر این‌چنینی، منتسب و در یک کلام تنی به همان دریاچه که عرض شد زده‌اند تازه می‌شوند مرجع تعریف نیکی، پیش سایر مردمان عزیز شمرده می‌شوند و به مقام کاردرستی نایل می‌آیند…

جهت روشن شدن اذهان به بک مثال بسنده می‌کنم: یارو سیاست‌مدار خوبی/کاردرستی است!

بخش جدی داستان: این‌ها که نوشتم دقیق نیست! جدی هم نیست! یعنی مطلقا قرار نبوده باشد! پس الکی به تیریج قباتان برنخورد و کامنت اخمالو و جدی ندهید و وقت خودتان و ما را نگیرید. مجموعه‌ای از چیزها ـ از ناکامی دروازه‌بانی فوتبال امشب بگیرید تا سوء تفاهم‌های ناشی از تفاوت در رفتارهای فرهنگی ـ ییهو آمد توی ذهنم و هم خورد و شد همین چس‌ناله‌نامه، مزخرف‌نامه، کرسی‌شعرنامه، اصلا هر آن نامه‌ای که عشق‌تان می‌کشد نام‌اش کنید…

لطفا دور هم باشیم 🙂 بخندیم 🙂

سرور بیسکوییت‌های دو عالم

۲۹ فروردین ۱۳۹۱ | شادمانه, شکم سرایی | ۱ comment

پیش از این، یک حس خوش‌مزه را با شما به اشتراک گذاشته بودم 🙂
حالا همان حس را تصویری به اشتراک می‌گذارم که بیش‌تر قند توی دل‌تان آب شود 🙂

یک ـ تعداد چهار عدد بیسکوییت ساقه طلایی را بیرون می‌آورید و خوب نگاه‌شان می‌کنید تا دهان‌تان حسابی آب بیافتد	دو ـ هونگ و سایر ادوات لازم جهت آسیاب کردن بیسکوییت‌ها را فراهم آورده و…	سه ـ بیسکوییت‌ها را به زور بازوی مبارک خرد می‌فرمایید
چهار ـ و بیش‌تر خرد می‌فرمایید	پنج ـ و خیلی بیش‌تر خرد می‌فرمایید	شش ـ و داخل یَک لیوان آبگینه می‌ریزید
هفت ـ و شیرکاکائوی چوپان را از یخچال بدر می‌آورید	هشت ـ و می‌ریزید توی آن لیوان آبگینه که عرض شد	نه ـ بعد با قاشق چایی‌خوری هم می‌زنید

و دست آخر قاشق قاشق نوش جان می‌فرمایید و به هر قاشق چشم می‌بندید و لب و لوچه به هم می‌مالید و به به می‌گویید و دنیا و ما فی ها هم به جوراب چپ‌تان هم نیست 🙂

سالی باشد، بی‌لامپ کم‌مصرف :)

۲ فروردین ۱۳۹۱ | تن درستی, شادمانه | ۱ comment

کِرم‌مان گرفت این اول سالی، به رغم عادت مألوف که به عرضِ ادب و شادباش گویی سالِ نو و جشن نوروز خلاصه می‌شد؛ زیر آبِ لامپ کم‌مصرف را هم بزنیم 🙂

بله عزیزان درست خواندید: لامپ کم‌مصرف!

الان ربطش را می‌گویم.

دو سه سالی پیش حسب فرمایش والده‌ی محترم، من بابِ عمل به امرِ خیرِ صرفه‌جویی و تصمیم ایشان به تغییر لامپ‌های منزلِ پدری از رشته‌ای به کم‌مصرف، گشتی زدیم در بازار و چشم‌مان حیران شد از تنوع لامپ‌های خارجکیِ اسرام و امران (!) و تفاوت نه چندان زیاد قیمت آن‌ها با لامپ‌های تولید داخل.

آن موقع، دنبال چرایی داستان نبودم و البته برایم مهم هم نبود تا آن که چند وقت پیش، اتفاقی و طی یک جلسه‌ی کاری یک چیزهایی دانستیم.

ماجرا از این قرار است: تغییرِ روندِ تکنولوژیِ تولیدِ روشنایی به ال.ای.دی؛ مشکلاتِ زیست محیطی و مسایلِ بازیافتِ لامپ‌های کم‌مصرف و نهایتاً تغییر استانداردها.

و نتیجه‌ی تبعی این مسایل و تغییرات: پر شدن بازارهای کشورهایی مثل ایران از محصولات انبار شده‌ی کمپانی‌های مذکور و غیر قابل مصرف در بازارهای بلاد راقیه.

البته دلیل اصلی زیر آب زنی، چیز دیگری است به نام «الکتریسیته‌ی کثیف» که توضیحات بیش‌تر را در این فیلم می‌توانید ببینید.

دیدم که داشتنِ آرزوی شادی و کام‌یابی برای عزیزان، بی‌وجودِ تن‌درستی، عینهو زنبورِ بی‌عسل است. همین شد که گفتیم توأمان این که آرزوهای خوب خوب می‌کنیم یک چیزی هم بگوییم بلکه کمی تن‌درست‌تر ببینیم‌تان تا پایان سال إن شاء الله.

خرده نگیرید؛ می‌دانیم این هوای کوفتی تهران هر چه که از این چیزها هم بریسیم، زارپ، پنبه می‌کند همه را. با این حال، سرتان سلامت 🙂

ترقه، سوت و فشفشه

۲۴ اسفند ۱۳۹۰ | خاطرات, شادمانه, موسیقی | ۲ comments

لبخند و شادی مردمانی که در سایه روشن شعله‌های آتش، دور هم، گرم گرفته‌اند، رنگِ تمام خاطره‌ی سرخ و زردی است که زندگی از آن می‌جوشد…

همسایه‌هایی که سال به سال سلام‌مان به هم نمی‌افتاد، شربت و شیرینی می‌آوردند، می‌ایستادند کنار باباها و مامان‌ها و خنده‌شان را، خاطره‌هاشان را شریک می‌شدند و از کنار، آتش بازی و شلنگ تخته زدن بچه‌هاشان را می‌پاییدند. چه بسا خودشان هم یاد جوانی می‌کردند و زردی‌شان را به آتش می‌سپردند و سرخی می‌گرفتند…

فال حافظ؛ دایره و تنبک؛ رقص و آواز…

و خنده و شادی و خنده و شادی…

کمی دیر است؛ می‌دانم؛ با این حال این تصنیف هم هدیه‌ی چهارشنبه سوری تان.

جمع‌خوانی‌اش با هم‌راهی قابلمه‌نوازان فامیل صفایی دارد 🙂

تصنیف چهارشنبه سوری؛ از آلبوم این گوشه تا اون گوشه؛ صدا و تنبک بهزاد میرزایی؛ موسیقی و اشعار از لیلا حکیم الهی

یادآوری دوستانه 🙂 لطفا حق معنوی اثر را رعایت فرمایید و اگر تصنیف را شنیدید و قلقلک‌تان آمد، سی.دی آن را بخرید.

سه‌شنبه‌ی آخرِ ساله امشب

جشنِ صدا و نور و حاله امشب

چهارشنبه سوری شده باز دوباره

از رو آتیش بپر که چند روز دیگه بهاره

یکی یکی میایم پیش

می‌پریم از رو آتیش

زردی‌هامون رو می‌دیم

سرخی به جاش می‌گیریم

ترقه، سوت و فشفشه

منور دو آتیشه

صفا داره اگر بشه

یه وقت کسی چیزیش نشه

دود و صدا و آتیش

بچه کوچولو نیاد پیش

چهارشنبه سوری شده باز دوباره

از رو آتیش بپر که چند روز دیگه بهاره

شب که می‌شه با روی شاد و خندون

قایم می‌شیم یواش یه گوشه پنهون

به حرف رهگذرها می‌کنیم گوش

یعنی که ما وایساده‌ایم به فال‌گوش

خدا کنه یه حرف خوبِ باشگون باشه توش

چهارشنبه سوری شده باز دوباره

از رو آتیش بپر که چند روز دیگه بهاره

قاشق‌زنی ببین چه کیفی داره

وقتی که با چادر پاره پاره

رو می‌پوشونی که یه وقت کسی بجات نیاره

آجیل و نقل و شکلات

سکه‌ی پول و آبنبات

پر می‌شه تو کاسه برات

بپا کسی آب نپاشه از پنجره رو سر تا پات

چهارشنبه سوری شده باز دوباره

از رو آتیش بپر که چند روز دیگه بهاره

خنده‌کنون با جارو افتاده به جون دختر

مادره تا بیرون کنه مثلا اون‌و از در

یعنی دل‌اش می‌خواد بده دخترش‌و به شوهر

رسم و رسومی می‌بینی یک از یکی به‌تر و بامزه‌تر

چهارشنبه سوری شده باز دوباره

از رو آتیش بپر که چند روز دیگه بهاره

چند روز دیگه بهاره

هر دو سیمین‌اند

۱۹ اسفند ۱۳۹۰ | اجتماعی | ۵ comments

در جریان استیضاح مهاجرانی ظاهرا ماجرای بانمکی اتفاق افتاده بود. یکی از نمایندگانِ وقت، به عنوان نماینده‌ی موافق استیضاح، علیه مهاجرانی نطقی می‌کند و از وزارتِ ارشادِ مهاجرانی می‌نالد که مجوزِ نشرِ آثارِ (یحتمل اشعارِ) بی‌تربیتی و منافی عفت را داده ـ یا کلا چیزی شبیه به این ـ و خلاصه در همان بین جای سیمین دانشور و سیمین بهبهانی را اشتباه می‌گیرد.

مهاجرانی هم در دفاعش اشاره می‌کند که «…حتی برخی به اندازه‌ای بی‌اطلاع هستند که سیمین بهبهانیِ شاعر را با سیمین دانشورِ نویسنده اشتباه می‌گیرند…»

خوب! هر نماینده‌ی مجلسی ممکن است اشتباه کند. ما هم اشتباه می‌کنیم. دوستان ما هم اشتباه می‌کنند. همین الان عزیزانی هستند که سوگ‌واژه‌هایی را که برای مرحومه‌ی مغفوره دانشور می‌نویسند، به اشعاری از بهبهانی، مزین می‌کنند.

نکته‌ی بامزه‌ی داستان این جا است که آن نماینده‌ی محترم مجلس کسی نبود جز سید محمد حسینی نماینده‌ی رفسنجان و وزیر فعلی ارشاد 🙂

پ.ن.

ـ سپاس‌گزارم از رضای عزیز بابت طرح موضوع.

ـ از متن صحبت‌های نماینده‌ی رفسنجان که دقیق چه بوده، چیز خاصی پیدا نکردم اما اشاره‌هایی در این پیوند هست که کافی به نظر می‌رسد.

ـ روحش شاد

دوستت دارم ای نان سنگک

۶ اسفند ۱۳۹۰ | خاطرات, روزنوشت, شکم سرایی | ۲ comments

دست، خیس می‌کند؛ برمی‌گردد و هجوم می‌برد به خمیر؛ چنگ می‌زند به خمیر؛ یک طور عجیبی چنگ می‌زند. خودم را جای خمیر می‌گذارم و از نگاه شاطر، از هجوم شاطر، ترس‌ام می‌گیرد…

بازی‌اش گرفته انگار شاطر؛ خمیر را این دست آن دست می‌کند که نیافتد…

روی آن سینی دسته‌دار و دراز می‌گذاردش و با دقت و تمرکز، پنجول می‌زند و پهن‌اش می‌کند طوری که یک طرف‌اش آویزان باشد. پنجول که می‌زند، تن‌اش می‌لرزد، می‌رقصد و لبخندم می‌گیرد…

سینی دسته‌دار را بلند می‌کند با آن خمیر یک‌وری آویزان و زارپ مجموعه را می‌کند توی آن سوراخ هشتی شکل مرموز. سوراخ رقص نور دار و با حرکتی ستودنی دسته را می‌چرخاند…

و تکرار می‌کند؛ و تکرار می‌شود…

از پستوی ناپیدای نانوایی، بازی‌گر جدیدی وارد صحنه شده است؛ بچه شاطری با عجله سربرمی‌آورد، با حجم بزرگی از خمیر که روی دستان‌اش ولو شده؛ به سوی تغار خیز برمی‌دارد و از فاصله‌ی سه متری خمیر را پرتاب می‌کند توی تغار. مهارت‌اش حیرت‌برانگیز است…

مهارت‌اش به جای خود؛ حیرت ما هم به جای خود؛ اما…

اما نکته‌ای هست این وسط که ذهن‌ام را مشغول می‌کند. تهِ تهِ ذهن‌ام را خیلی مشغول می‌کند…

بالای ساعدِ آقای شاطرِ خمیر پرتاب کن، پرمو است اما پایین ساعد ـ همان بخشی که جور خمیر را می‌کشید ـ مو ندارد…

حالا سه تا نان سنگک داغ روی دستان‌ زمستانی‌ام ولو شده‌اند و معصومانه مرا نگاه می‌کنند. عصمت نگاه‌شان، در هوسِ خاطره‌انگیزِ چایی شیرین و کره و پنیر، قند توی دل‌ام آب می‌کند و عطر دیوانه‌کننده‌شان، خیلِ خاطرات خوش کودکی را زنده می‌کند…

و تهِ تهِ ذهن‌ام همچنان خیلی مشغول است…

کِرم ریختن حال آدم را خوب می‌کند :)

۲۷ بهمن ۱۳۹۰ | شادمانه | ۴ comments

امروز شرکتِ دوستان و اینا بودیم به قصدِ ارایه‌ی کمی مشاوره مثلا. مَحبت فرمودند و سهمِ اینترنتِ لپ‌تاپِ ما را هم دادند که به موازات جلسه‌ی مشاوره، نت‌گشت ما هم به راه باشد. خوب! دست‌شان درد نکند! دَمِ‌شان هم گرم!

کمی گذشت و یک آقای مهمانِ گویا مهم برای‌شان رسید و آقایان سین و نون رفتند اتاق کناری خدمت ایشان، گعده بگیرند و جلسه برقرار کنند. ما هم مشاوره را با آن یکی از دوستان، امتداد دادیم تا رسیدیم به بساط چایی و بالطبع، آنتراک. فرصت، غنیمت بود و نت‌گشت آغازیدیم و دیدیم که به! آقای نون آن لاین است. شیطنت‌مان گل کرد و مِن بابِ عرضِ ارادت، خطاب‌اش کردیم: گو.و!

به دقیقه نکشید که آقای نون از اتاق جلسه، نیش تا بناگوش باز و سرخ و سیفیت تشریف آوردند بیرون. رنگِ رخساره و لبانِ خندان‌اش را که دیدیم، ما نیز عنان از کف دادیم و به مرگ، خندیدن‌مان گرفت.

در آن هیر و بیر که از درد دل به خود می‌پیچیدیم و اشکِ ذوق، جاری، شرح دادند که نوتیفیکیشن گوگل تاک، دیلینگی آمد بالا در حالی که در همان لحظه می‌خواستند گزارشی را روی لپ‌تاپ به آقای مهمان نشان دهند! و به یک وضعی روی لپ‌تاپ را برگرداندند!

پرسیدیم که: دید حالا؟

فرمودند: نه!

عرض کردیم: حیف شد 😁

دوستان سعی نمایند در شعاع ده متری بنده آن‌لاین نباشند که بی‌خودکی قلقلک‌مان می‌گیرد. خود دانید 😊